Zwanger zijn en paarden, gaat dat samen? Wat mij betreft zeker wel, want ik kan niet zonder ze. Maar als actieve paardenvrouw / buitenmens / composthoopliefhebber / recreatieve kickbokser / workaholic was het voor mij toch wel een uitdaging. Fysiek, maar zeker ook mentaal. Want ik moest ineens een hoop laten.
Begrijp me niet verkeerd. Ik was super blij toen ik zwanger bleek, dankbaar dat het bij ons soepel ging en had enorm veel zin in ons kindje. Toch heb ik zwanger zijn over het algemeen niet als prettig ervaren.
Kwaaltjes? Zeg maar kwalen
In het eerste trimester was ik erg misselijk en duizelig. Veel sneller dan ik verwachtte kon ik niet meer doen wat ik graag deed. Dat vond ik frustrerend, vermoeiend en ronduit stom. Ik kon niet meer zoveel met de paarden, uitmesten, met mijn composthoop in de weer, gewoon lekker buiten en actief zijn. Mezelf zijn, eigenlijk.
Later kreeg ik flinke rugklachten en ik was gewoon continu moe, zo vreselijk moe. En het laatste trimester was helemaal een grap. Ik waggelde als een opgezwollen koe een rondje door de paddock, helemaal verdoofd door al die hormonen in mijn lijf. Om na een kwartier alweer af te haken om bij te komen van de wereldreis.
Beperkt voelen
Misschien focuste ik teveel op wat allemaal niet meer kon, maar het voelde echt heel erg beperkt. Het is toch een levensstijl, die paarden. Van tevoren had ik niet verwacht hoeveel ik daar al snel van moest inleveren. Ik had heus niet gedacht dat ik met acht maanden nog over de hei zou galopperen hoor, maar ik had het lekker gevonden als ik nog wat langer had kunnen genieten van die één op één tijd met mijn paarden.
Wonderlijk
Natuurlijk was het niet allemaal stom en waren er ook mooie momenten. Echo’s, de eerste schopjes, kleertjes kopen, de babykamer inrichten. Ik had toch zoveel zin om ons kindje te ontmoeten en maand vijf, zes en zeven gingen best lekker. Dat er een kindje in je groeit is zo ongelooflijk bijzonder, wonderlijk zelfs. Helemaal als je je kindje eenmaal in je armen hebt, groter ziet groeien en ziet veranderen in een klein mensje. Daarom zou ik het ook wel weer willen. Maar zwanger zijn… Nee, dat was op deze manier toch niet helemaal mijn ding.
Niet echt een roze wolk
Tijdens mijn zwangerschap was ik hier al erg open over. Veel mensen snapten mij niet zo. Er heerst toch een beetje een taboe op ‘niet echt een roze wolk ervaren’ en ‘het soms gewoon helemaal zat zijn’. Dat vond ik maar wat irritant. Was ik dan zo raar? Ik voelde me beroerd, miste mijn paarden, wilde gewoon lekker een buitenrit maken. Joh, uitmesten zou al een luxe zijn. En al die mensen maar blaten over hoe gewééééldig (!!!!) het wel niet was. Wel lekker genieten hè, zeiden ze. Euh, pardon? Hang jij graag kokhalzend boven de gootsteen van de geur van koffie dan?
Geen hobby die je even aan of uit zet
Je paarden zijn niet een hobby die je even aan of uit zet. Het is je leven. Je liefde, je passie. Dat ga je gewoon missen als je er niet meer zoveel tijd aan kunt besteden. Roze wolk of geen roze wolk. En staan ze aan huis of doe je veel zelf, dan kost het ook een hoop energie en spieren die tijdens je zwangerschap helemaal niet hebt. Misschien is het voor mensen met paarden ook wel anders. Ik bedoel, hou je van gamen of haken dan is het helemaal niet erg als je jezelf niet van de bank gesjouwd krijgt. Daar moet je toch al zijn.
Dit was mijn ervaring en het hoeft niet te betekenen dat jouw ervaring ook zo is. Iedere zwangerschap is anders. Mijn verwachtingen waren misschien wat te hoog, ook al ben ik er voor mijn gevoel behoorlijk blanco ingegaan. Gelukkig had ik goede hulp, hebben de paarden zich prima vermaakt en heb ik de draad inmiddels weer lekker opgepakt. En ja, het cliché is waar, ook voor mij. Het is het absoluut allemaal waard.
Niets missen van Natuurlijk Paarden? Tof! Volg ons op Facebook of meld je aan voor de nieuwsbrief.