Ken je dat, dat je gedachten een loopje met je nemen? Ik heb dat met Bliss. Bliss en ik hebben een bijzonder verhaal samen. Een verhaal dat alle verwachtingen verbrak en absoluut niet is gelopen zoals ik wilde. Maar absoluut alles was wat ik nodig had. Zij heeft me zoveel geleerd over mezelf, over hoe ik omga met dingen en hoe ik sterker en vol vertrouwen in mijn schoenen kan staan.
Tegenwoordig begrijpen we elkaar en worden de connectie, wederzijds vertrouwen en respect met de dag groter. Toch blijft het soms moeilijk. Deze bijzondere, aparte, intens gevoelige en intelligentie merrie kan soms wat teveel voor me zijn. Ik hoef maar te denken aan iets en het gebeurt. Gaaf als je aan een oefening of andere gang denkt, maar wat minder gaaf als je aan bokken, steigeren of wegsprinten denkt.
En dat is meteen mijn valkuil: soms nemen mijn gedachten namelijk een loopje met me. En niet ongegrond, want Bliss kan best gevaarlijk zijn als ze niet begrepen wordt. Ze kan heel hard bokken, steigeren en slaan. Nu gewoon om te imponeren, maar vroeger ook om te raken.
Sinds we elkaar begrijpen is ze super braaf. Zelfs braver dan mijn rots in de branding Luck. Ze gaat makkelijk alleen mee naar buiten, vindt het heerlijk om dingen te ondernemen en vindt nieuwe dingen vooral interessant in plaats van eng. Als je in de bak met haar traint wil ze samenwerken, nieuwe dingen leren en staat ze open voor alles wat je vraagt. Als ik op haar wil klimmen – met of zonder zadel – komt ze vrijwillig naast het trapje staan en kijkt ze je aan van “kom je nog??”. En niet te vergeten, ho is ho. Want dan krijg je een snoepje en daarvoor doet ze alles.
En toch blijft daar die angst. Wat als ze ineens wegspringt? Wat als ze me eraf wil bokken? Wat als ik val? Wat als ik dan iets breek? Wat als ik op mijn hoofd terecht kom? Het grappige is dat ik nog maar één keer van haar afgevallen ben, en dat was vooral een hele komische situatie waarin zij geen aandeel had. Maar toch kan ik die gedachtes niet loslaten. Het maakt me onzeker, waardoor Bliss juist wel weer haar trucjes uit de kast haalt. Die me nog onzekerder maken, je kent het cirkeltje wel. Ik weet dat ik ze moet loslaten, maar dat lukt me niet goed.
Ik vind het maar irritant, die gedachten. Want ik wil vooruit. Ik wil lekker samen door de bossen rijden, samen trainen en nieuwe dingen leren. En zij wil het ook. Maar mijn gedachten beperken me.
Laatst had ik mijn gedachten slim omzeild. Eerst een oefening met halthouden, stappen, halthouden, stappen aan de hand. Daarna erop met diezelfde oefening. Ging super natuurlijk, door het gevoel van controle en het geconcentreerd bezig zijn met de oefening. Maar wat ik eigenlijk wil wil mijn gedachten uitschakelen. Gewoon heerlijk gedachteloos genieten en samen zijn.
Het gaat echt beter. Ik ontwikkel me en ik heb goede begeleiding. We trainen en genieten samen. Ik heb er alle vertrouwen in dat ik binnenkort op haar door de bossen rijd. Maar af en toe blijft het voor mij gewoon een verrekte moeilijk paard.
Herken je je in dit verhaal? Het zou leuk zijn als je jouw verhaal met ons wilt delen :)
Niets missen van Natuurlijk Paarden? Tof! Volg ons op Facebook of meld je aan voor de nieuwsbrief.
Comments
Lieve Linda,
Met veel interesse en respect volg ik je site, je facebookpagina en eigenlijk gewoon algemeen je manier van om te gaan met de paarden (maar blijkbaar ook veel ruimer dan dat) het bracht me telkens weer op nieuwe ideeën, gaf me motivatie om door te zetten wanneer ik dacht dat het me hier nooit zou lukken, het liet me beginnen aan men eigen kleine paddock-paradijsje.
Ik herken veel uit je verhalen, maar deze keer kwam het wel heel dichtbij. Ik rijd reeds paard sinds mijn 7de, en ergens moet ik dan wel weten dat ik het eigenlijk wel kan, maar toch,… die gedachten die je benoemd waren (en zijn er soms nog) hier ook een limiterende factor. Niet alleen op vlak van omgaan met de paarden, het rijden, maar eigenlijk doorheen men hele leven.
Uit pure noodzaak, en vooral om terug de energie te vinden om verder te gaan, verder te dromen, verder te leven ging ik enkele jaren terug op zoek naar hulp. Mindfulness maakte hier een groot deel van uit. Het koste me heel wat tijd om bepaalde dingen te accepteren, en om er nadien op een constructieve manier mee om te gaan, maar ik kan je garanderen dat het in mijn geval het beste was wat ik ooit kon doen. Terug stilstaan bij de kleine dingen die je voorheen zelfs niet meer opmerkte, je bewust worden van je gedachten en welk effect deze vaak op je handelen hebben, tijd nemen om stil te staan, verleden en toekomst even uit schakelen en leven in het hier en nu,… het lijken op zich kleine dingetjes maar zijn in feite reuzenstappen die niet alleen een effect kunnen hebben waar je hoopt, maar ook daar waar je zelf geen probleem of mogelijke vooruitgang zag. In mijn geval leerde het me terug leven op een totaal andere manier, ik kan enkel hopen dat jij er achteraf ook veel positiefs uit kan halen. Weet dat je onderweg veel struikelblokken kan en zal tegenkomen, gedachten schakel je ook niet even zomaar uit, maar ook een tegenslag kan een enorme leerschool zijn! Helaas besliste het lot hier onlangs dat Ros-Tu (volbloedje waar ik je verhalen over Bliss enorm in herken) het paradijsje nooit zou zien. Hij stierf na een darmtorsie, en plots waren die gedachten er allemaal terug. Het blijft dus vaak een innerlijke strijd, maar ik ben er van overtuigd dat je net als ik voldoende handvaten aangereikt krijgt om de strijd aan te gaan!
Als tip kan ik je enkel meegeven, dat we vaak veel ruimte hebben voor begrip naar anderen toe. Ik ben er zeker van dat je elke kleine misstap van Bliss al lang hebt vergeven, probeer dat ook voor jezelf te doen!
Dikke kus!
Wat een mooie en lieve reactie, bedankt! En inderdaad, elke kleine misstap is vergeven, en dit gouden paard laat mij elke keer weer terugkomen naar de kern.
Sterkte met je verlies.
Mooi!
En ja zeer herkenbaar.
Gedachten zijn soms net verwende kinderen die altijd doordrammen en hun zin willen hebben schreef Timothy in Buddhist Bootcamp. Leer ze te beheersen. Plaatjesdenken. Een plaatje van jou op je paard lekker aan lang teugeltje op een bospad. Stappend. Zonnestralen door het bladerdek en mist tussen de bomen. Een galopje. Tututom tututom tututom. Relaxed, oortjes naar voren, ateady tempo. Of tölt, eindeloos comfort.
Weg met die verwende kinderen.
Ongelofelijk herkenbaar dit. Een ander verhaal met andere lessen, maar ook absoluut niet gelopen zoals ik wilde en hoopte. Ik denk dat de uitspraak ‘je krijgt niet wat je wil maar wat je nodig hebt’ hier heel passend is. Ik loop nog elke dag weer tegen mezelf aan bij haar en hoe bewuster je daarvan bent hoe erger het lijkt te worden. Zoiets als; ‘niet aan een roze olifant denken’.. onmogelijk.
Ik denk dat wij mensen veel te veel doen alsof. Je mag niet onzeker of bang zijn want dat zijn geen sterke eigenschappen dus doen we alsof dat niet zo is.
Maar doen alsof, daar trappen paarden volgens mij niet in. Ik denk zelfs dat het ze onzeker maakt, omdat jij niet (net als zij) oprecht bent, en dat maakt je onbetrouwbaar.
Paarden leven in het hier en nu en reageren ook van daar uit. Dat zouden wij ook moeten doen.
Je hebt natuurlijk zowel bij paarden als bij mensen de binnenvetters, die lijken niet zo puur te reageren als de extravertelingen maar van binnen gebeurt er net zo veel. Als je elkaar goed kent heb je er ook niks voor nodig om dat te zien of aan te voelen.
Het enige wat bij mij helpt is er vrede mee hebben, accepteren wat ik voel en denk. Zij weet al lang wat ik denk en voel dus zit er maar een ding op en dat is toegeven en eerlijk zijn.
Als ik registreer dat ik onzeker ben of negatief denk, sta ik daar even bij stil (vaak letterlijk) en bedenk dat het misschien niet terecht of fijn is maar dat ik het toch voel. Vervolgens ga ik door met waar ik mee bezig was en even later voel ik dat ik rustiger ben. Ze heeft gewoon maar met me mee gedaan en niet gereageerd, alsof ze het me vergeven heeft.
Lang leve het paard!
Heel mooi! Ik ga het proberen, vrede hebben en accepteren wat ik voel en denk. Ik denk dat ik dat soms ook al doe door haar te vertellen wat ik voel. Dan krijg ik meestal een diepe zucht als reactie :)
Zo herkenbaar!
We zijn nu een kleine 2 en een half jaar samen, mijn knappe merrie en ik.
Toen ik haar kocht was er weinig mee gedaan, wel zadelmak gemaakt zo rond 3,5 jaar, veulentje gefokt en daarna is ze met haar moeder op het land gezet en niks meer mee gedaan.
Een hele sensitieve merrie die weinig in handen was geweest en ook geen zelfvertrouwen had. Ze kon slecht tegen druk en veranderingen en ze nam (en neemt nog steeds) feilloos mijn energie, gedachten en spanningen over.
Na een paar weken ging het mis. Heel hard er af gestort (3x). Caprice was helemaal in zichzelf gekeerd op standje overleven en ik kon niet meer tot haar doordringen. Alleen maar rennen, rennen, rennen.
Daarna zijn we een ander pad gaan bewandelen.
Dat ik er af gevallen ben is geen kwaadwillendheid of opzet geweest, maar eeen ongelukkige samenloop van omstandigheden.
Ik ben Parelli en werken aan de hand gaan doen met Caprice en we zijn vreselijk gegroeid. Caprice heeft zelfvertrouwen gekregen en is uit haar schulp gekropen. Van RBE/RBI is ze veranderd in een LB. We wandelen veel buiten en kunnen bijna alles aan als ik er naast sta of loop.
Ik wil heel graag weer rijden en daar werken we rustig naar toe, absoluut geen haast. Vorig jaar tijdens een trainings 3daagse er voor het eerst weer opgezeten, een paar seconden maar, ze was zo braaf, lief en geduldig!
Sinds een paar weken stap ik regelmatig op, helemaal zelfstandig, alleen even zitten, belonen en er weer af. Dat gaat super, Caprice wacht rustig op me en gaat ook steeds meer ontspannen en ik ook.
Gisteren hebben we met onze Parelli les onze eerste stapjes gezet, het verplaatsen van de voorhand. Allebei vonden we het spannend, maar we hebben het gedaan! Kreeg een diepe zucht en een lick&chew van Caprice!
Weer een stap in de goede richting.
Nu alleen nog van die oude papagaai af, die papagaai die steeds blijft zeggen : straks schrikt te nen slaat ze weer dicht, slaat ze op hol en dan kan je niks meer beginnen.
Mijn hedendaagse Caprice is niet meer te vergelijken met de Caprice van 2 jaar terug. Deze Caprice is mijn maatje en heb ik een band mee, we hebben connectie. Nu alleen nog een manier vinden om van die papagaai af te komen, dat zal alles zoveel makkelijks maken!
Groetjes Imke
Heel herkenbaar dit. Ook ik ga kleine stapjes, net ook weer genoten buiten en zelfs een paar pasjes erop.
Beste Linda,
Veel herkenbare stukken in je verhaal echter voor mij wel heel lang geleden.. Ook mijn gedachte namen jaren geleden een loopje met me.. ook ik kon continu denken wat als dit wat als dat terwijl er feitelijk nooit echt wat gebeurd is! Ik heb ruim 4 jaar geleden het roer echter helemaal omgegooid toen het rechtrichten op mijn pad kwam en me gestort heb op het natural horsemanship, ook rijd ik daarnaast gewoon mee op de reguliere wedstrijden op het M nivo inmiddels. Ook ik bezit een hypergevoelige, uiterst sensible en ook nog eens overlenige merrie waarbij alles moet kloppen. Ook ik heb periodes gehad waarin ik dacht hoe krijg ik dit ooit tot een fijn meerwerkend, denkend functioneel paard! Het rechtrichten en vele oefeningen die toegepast worden in het natural horsemanschip ( o.a van Parelli, tristan Tucker, Warwick shiller ) hebben mij geleerd mijn paard letterlijk te kunnen “lezen”! Hierdoor heb ik geleerd dat je eerst aan de relatie moet werken en daarna pas aan de prestatie! Hier is jaren studie en training aan vooraf gegaan en nog steeds volg ik alles waar ik wat aan kan hebben.. ik pik van alle stromingen die voor mij waardevol zijn wat mee en maak daar mijn eigen methode van.. En dat gaat veel verder dan correct een oefening uitvoeren.. ik heb me geestelijk zo in het paard verdiept dat ik vrijwel perfect aanvoel wanneer wat nodig is.. dit geeft mij enorm veel vertrouwen en geeft mij dagelijks handvaten wat te doen in welke situatie dan ook. Met mijn merrie Biscaya kan ik inmiddels lezen en schrijven en ik heb werkelijk een fantastisch paard! Een paard wat bokt of steigert doet dat nooit voor niks daar ben ik van overtuigd! Zorg dat je de juiste mensen om je heen krijgt die je stapje voor stapje kunnen leren hoe je paard beter te begrijpen zodat jij de juiste oefeningen kunt toepassen zowel lichamelijk als geestelijk voor je paard en je zult zien dat je daar een heel ander paard door terug krijgt..
Heel veel suc6 samen!!