Voor veel paarden in Schotland zijn de wintermaanden een periode van (meer) rust. Wanneer het wedstrijdseizoen voorbij is en het natter en kouder wordt, zoeken vooral veel ‘traditionele’ paardeneigenaren naar een oplossing om zelf de modder en bevroren tenen zoveel mogelijk te vermijden. Toen ik er achter kwam dat ik zwanger ben, was na een moment van lichte paniek mijn eerste gedachte dan ook; ‘lekker, dan kan Omi ook een paar maanden genieten van zijn vrije tijd’.
Het is nu iets meer dan een jaar geleden dat hij voor het eerst van de begrazing vandaan kwam en hij heeft in de tussentijd geen lange periode de kans gekregen om echt weer even ‘vrij’ te zijn, juist omdat alles steeds zo goed ging. In mijn ogen heeft hij een vakantie nu dan ook zeker verdiend.
Toch merkte ik dat ik me de afgelopen tijd enigszins zorgen begon te maken om zijn welzijn tijdens deze periode. Zou hij zich niet gaan vervelen? En zou hij wel andere paarden hebben om mee te kunnen spelen, of moest ik hem voor die paar maanden ergens anders naartoe brengen? De kudde waar hij normaalgesproken deel van uitmaakt, brengt in de winter namelijk een aanzienlijk deel van de tijd binnen en in een paddock door.
Inmiddels ben ik ruim 7 maanden zwanger en kan ik met goed fatsoen geen paardenrug meer op komen. Bovendien is de eerste sneeuw hier inmiddels al gevallen. Het was dus hoog tijd voor Omi om naar zijn ‘winterverblijf’ te gaan, voordat het zo koud zou worden dat hij niet meer went aan de temperaturen en de soms nogal gure omstandigheden. Voor het eerst ben ik dus stiekem best wel blij met de overtollige kilo’s die hij maar niet lijkt te verliezen. Omi heeft een aardige laag vet op zijn lichaam zitten en ook zie je door al het haar nu al bijna de rest niet meer. Maar de stiekeme hoop dat de natuur hierbij een handje kan helpen en dat hij door de Schotse winter wat kilootjes kwijt zal raken dit jaar, heb ik nog steeds en lijkt steeds haalbaarder!
Voor Omi is de timing eigenlijk dubbel goed. Onlangs zijn er drie jonge hengsten aangekomen die de komende maanden zijn nieuwe speelkameraadjes zullen zijn. Het alternatief was geweest om de oudere, vaak gepensioneerde, paarden te vergezellen. Het gezelschap van leeftijdsgenootjes is voor hem natuurlijk veel leuker en ik maak me ineens helemaal geen zorgen meer om de mogelijkheid dat Omi zich zou kunnen gaan vervelen.
Voor mij ook een mooi moment dus om me op andere dingen te gaan richten. Al zal ik Omi minder zien, ik kan hem nog steeds altijd opzoeken. En eerlijk gezegd vind ik niets mooier dan hem zijn eigen leventje te zien leiden en hem lekker zijn eigen gang te zien gaan. Met natuurlijk wel de hoop dat hij na de winter weer zin heeft om er met mij op uit te trekken…
Auteur & foto’s: Estelle van Hengel