In deze Buitenkijken kijken we mee met Renske. Zij heeft samen met een vriendin een eigen paardenwei in een drassige omgeving. Haar verhaal laat zien dat een eigen wei ook heel erg hard werken is, vooral in de koude en donkere maanden. Toch is het voor hen absoluut de moeite waard.
In mijn directe woonomgeving, zijn vrijwel alleen maar stallingen waarbij de paarden 24/7 op stal staan in de winter. Ik was dan ook al blij dat ik een pensionstal gevonden had, waar de stallen zelf 8 bij 4 zijn in een open kapschuur en de paarden in de wintermaanden bij toerbeurten 3-4 uur per dag op een zandpaddock staan. Maar in de zomer van 2013 kwam ik een advertentie tegen van 2 boxen met land te huur. Ik stuurde een mail met de vraag of de stallen ook open mochten blijven staan, zodat er een soort uitloop zou ontstaan. Die mogelijkheid was er en we gingen kijken.
De nieuwe plek
Het was een mooie plek, twee tralieboxen, met daarboven een hooizolder en een mooi groot opslaghok voor alle spullen. Voor de stallen was een betegeld stuk, en een soort weilandje (dat ging natuurlijk modder worden, maargoed er was wel potentie om er wat van te maken). De mesthoop was naast de stallen dus alles dichtbij.
Er waren eigenlijk drie stukken weiland: een stuk aan de weg, voor het woonhuis, met verschillende bomen. Een heel groot weiland aan de achterkant, aan de rand van de polder. Hier staat veel gras. En een boomgaard, met wat fruitbomen en braamstruiken en een stukje ‘bos’.
Ik besloot ervoor te gaan samen met mijn vriendin met wie ik op de huidige stal stond. Ik kan hier alles in eigen beheer doen, ideaal voor mijn ijslander met IR en zwaar eczeem. Hij kon nu zelf kiezen of hij naar binnen wilde (vliegjes) en ik kon zelf het voerbeleid samen stellen. Ook voor de merrie van mijn vriendin, met artrose in 1 voorknie, was meer bewegen alleen maar een pluspunt. Rijden doen we meestal buiten en naast ons zit een mevrouw die friezen fokt en een prachtige Achterberg bak van 20 bij 60 heeft waar wij voor 1 euro per keer in mogen rijden.
We gingen aan de klus: wat houtwerk opknappen, een stuk betegelen waar de trailers zouden komen te staan, en prikpalen, draad en een klok werden aangeschaft. We kochten een mooie grote partij biologisch hooi en richtten het zadelhok in.
De eerste maand was ik ontzettend blij met de nieuwe plek. Ze konden inderdaad zelf in en uit lopen op stal en in de voorwei was mooi veel schaduw. Helaas was waarschijnlijk de combinatie van verhuisstress, weersomslag naar extreem warm weer, en een ander dieet de druppel die de emmer deed overlopen want mijn mannetje werd bevangen.
Een behandelplan werd opgezet, hij ging in het gips en op medicatie en van het gras af. De fries van mijn vriendin moest nu alleen op de wei, en hij alleen op een afgezet kaal gegeten stukje. Niet ideaal. Maar er leek verbetering, er ging speciaal beslag onder, langzaam ging ik weer wat wandelen en hij mocht zelfs met graasmasker een paar uurtjes op de weide. Helaas bij de eerste nachtvorst was het weer terug. Hij had veel pijn. Inmiddels was alles blubber geworden, en ik zetten hem op stal met een flinke laag vlas en kocht rubber matten voor de betonnen uitloop. Heel langzaam knapte hij wat op. Tot 6 weken erna, het leek er juist op dat het gips er weer af mocht, hij een nieuwe aanval kreeg. Hij kon niet meer opstaan. Ik heb hem naar de kliniek gebracht en daar is hij rustig ingeslapen. Het was de moeilijkste beslissing ooit, maar wel de juiste. Maar dat is een ander verhaal.
Nieuwe kuddeleden
Terug naar onze plek. De merrie van mijn vriendin stond nu alleen. Overdag op de achterste wei die steeds slechter werd en op het stukje bij de stallen, waar ze weigerde in of voor de stal te gaan staan maar stug in de dikke laag bagger bleef staan.
Omdat ik zwanger was twijfelde ik enorm wat te doen. Echter na drie weken merkte ik dat ik gewoon bijna niet meer buiten kwam en de paarden ontzettend miste. Dus toch maar op zoek naar wat nieuws.
Ook besloten we het stuk grond voor de stallen aan te pakken. We waren er al achter (met het afzetten van de stenen voor mijn bevangen ijsje) dat er puin onder de blub zat, dus dat was gunstig.
Eind februari kwam mijn nieuwe aanwinst aan, het begon gelukkig net wat droger te worden. En kort daarna lieten we de blubber afgraven en een dikke laag zand op het puin storten. Wat waren we blij. De wei was ook weer goed en mijn nieuwe paard kon erop niet gehinderd door eczeem of IR. Wat een genot. Het stuk achter onze zandpaddock (de paddock is 10 bij 20, het achterstuk 20 bij 20) zette ik af om een longeerkraal te maken en wat met mijn jonge paard te kunnen ondernemen.
Helaas bleek dat de merrie van mijn vriendin toch erg te lijden had gehad van het in de blubber staan, haar artrose speelde op. Foto’s laten maken, en de dierenarts raadde sterk af om haar nog te berijden. Dus ook op zoek naar een nieuw vriendje. En die kwam er al snel, een leuke tinker kruising.
De zomer ging prima, de merrie knapte op nu ze niet gereden werd, en de ruinen werden wel wat dik maar maar met graasmasker probeerden we de kilo’s er een beetje af te houden. We kochten een grote slowfeeder bak voor de winter. We kapten een paar kleine esdoorns. Ik kreeg een mooie zoon en begon weer met rijden. Tot 1 december hebben we de paarden op de wei gehad, toen werd de blubber echt teveel.
Helaas viel er in december zoveel nattigheid dat bijna als ons zand wegspoelde. De paarden verveelden zich op het kleinere paddockje, en produceerden enorme hoeveelheden stront. Drie is echt gewoon meer scheppen dan twee…. het was echt even bikkelen! Geulen graven, in de hoop dat het water weg zou lopen. Hooi voeren, poepscheppen. Sjouwen met de rubber matten zodat we nog met de kruiwagen ergens konden komen, want zo af en toe lieten we ze toch maar even in de boomgaard spelen. Mijn jonge ijslander was haast niet meer te rijden, hij ontplofte van energie.
Inmiddels is er een nieuwe lading zand bij gekomen en kunnen ze weer heerlijk droog liggen. Ook het stuk bos hebben we, nu het weer een week of wat droog is, weer open gezet. En straks kunnen ze weer lekker op de wei.
Eigenlijk is het 3 maanden per jaar afzien om je paarden zo te houden. Het is gewoon érg nat hier. Maar de overige 9 maanden is het heerlijk!
Ze genieten van het buiten staan, we kunnen het hooi weer op meerdere plaatsen leggen (er staan bijv hooikliko’s en een palletbak in het bos en de boomgaard). We veranderen zo af en toe eens de stukken waarop ze lopen, dan zijn er weer nieuwe sprietjes gras te vinden en kunnen de andere delen rusten.
Omdat het een gehuurde stek is, willen we niet al te veel investeren. De buurman is loonwerker, hij rijdt de mesthoop uit op de achterwei. Ook kopen we bij hem voordroog, hij brengt eens per maand twee grote balen. Dat werkt super, hij schuift ze zo op de hooizolder. Verder doen we alles met losse palen en draad. De zandpaddock was een grote investering, maar anders hadden we toch vlas of stro voor de stallen moeten hebben, dus dat spaar je dan weer uit. Verder hebben we wel een stroomapparaat, hooibakken, hooinetten, scheppen en bezems, drinkbakken etc. aangeschaft. Dus of je echt goedkoper uit bent dan op pension weet ik niet.
De paarden vinden het in elk geval heerlijk, en wij ook. Het is een fijne plek. Wat ik wel mis, is de gezelligheid van een pensionstal. Ik ben vaak alleen, en zeker met een jong paard nodigt dat niet uit. Nu blijf in in de avond op de bank zitten, want in je eentje naar stal in het donker tobben met zo’n jong dier is toch anders dan op een grote stal waar altijd mensen zijn en meer voorzieningen. Mijn vriendin en ik doen alles samen, wat meestal betekent dat 1 van ons in de ochtend gaat en de ander eind van de middag/begin avond. Dus je bent dan ook weinig samen. Dat is het enige nadeel, en ja als iemand ziek is, dat is ook wel lastig. Verder kan ik iedereen en buitenplek aanraden!
Met dank aan Renske van der Haagen & Frank van den Boogaard van Boogaardbeveiligingen.