Buitenkijken – Van stadsmens naar paardenparadijs op de Veluwe

– Door Berna –

Zo’n 7 jaar geleden, op mijn 43^ste ben ik begonnen met paardrijden. Vond het erg eng maar het bleek wonderen te doen voor mijn rug. Na een half jaar begon ik er ook echt plezier in te krijgen om samen te werken met zo’n mooi dier, ondanks dat ik vanaf het begin wel twijfels had over het ‘leuke’ leven van manegepaarden. Koetsiersbewijs gehaald, manlief ging ook mee want dat leek hem wel leuk. Op de manege waar ik les kreeg kregen ze toen 2 Schwarzwalder Fuchsen (SF), waarvan gezegd werd dat ze zadelmak geboren werden en ideaal voor de bange ruiter vanwege het coole karakter.

Na lang wikken en wegen besloten om in het diepe te springen, via de manege kwamen wij aan Mighty, een toen 3,5 jaar oude SF, die we toen een maand mochten uitproberen. De klik met het paard was er absoluut maar de klik met het inleveren van vrijheid (nog) niet. Ook hadden we binnen 2 maanden het gevoel dat we weg moesten wezen op de manege, vanwege de huisvesting in een vieze stal en hoe zij tegen paarden aankeken. Ik was eerste en enige die bijvoorbeeld bitloos wilde rijden.

Na 7 maanden de knoop doorgehakt en van een stalpaard naar een 24/7 buitenstalling, zomers wei en ’s winters paddock met schuilstal en onbeperkt hooi. Bijkomend voordeel was dat hij ook opgevoed werd door zijn groep en een stuk relaxter werd. Hier hebben wij onwijs veel geleerd over paarden, kuddegedrag, voeding etc. en zo begon het idee te rijpen om een paard aan huis te willen want waarom wachten tot je later groot bent…

Op het moment dat we dit stuk grond zagen, waar toen nog kalverstallen op stonden, wisten we dat we onze plek hadden gevonden. Het heeft wat voeten in aarde gehad, maar uiteindelijk zijn we eind oktober vanuit de Randstad naar de Veluwe getrokken. Samen met onze 2 paarden, Max kwam erbij zodra we wisten dat we gingen verhuizen. We zouden tijdens de bouw een half jaar in een klein vakantiehuisjes zitten op zo’n 2 kilometer van de wei en bouwplek, onze paarden konden er gelijk staan, ondanks dat er nog geen schuilstal was.

Begin december was de sloop afgerond en kon de bouw beginnen, allereerst de fundering en de schuilstal. Met Kerst brak ik na een val van mijn paard mijn bovenarm, schouderblad, 6 ribben en mijn nek, niet echt lekker gepland zeg maar zo met de bouw en de zorg voor de paardjes…. O ja, ik werk ook nog in het bedrijf van mijn man (samen met nog 10 anderen) dus dat kwam er ook nog bij. Ik heb een kleine 3 maanden in ziekenhuis en revalidatiekliniek gelegen terwijl mijn man zich bezig hield met al het andere.

In het begin mochten de paarden de hele wei gebruiken, later hebben we de wei opgedeeld in kleinere weitjes waar ze afwisselend op gingen. Vorig jaar stonden ze vanaf vroeg tot zonsondergang op de wei, echter het zijn koudbloeden dus ze groeiden aardig dicht dus dit jaar staan ze er hooguit 6 uur op een dag op, waarbij we die tijd bij voorkeur nog opdelen in 2 of 3 graastijden. Daarna zijn we begonnen met het aanleggen van een paddock paradise.

Als eerste hebben we een track aangelegd, gewoon door simpelweg palen te zaaien op de achterste track, en gewone prikpaaltjes op de korte zijdes van de wei. Het gras op de track zou vanzelf wel worden stukgelopen. Dat klopte ook maar het werd soms wel erg glad, zompig en zwaar bij lange regenval. Allereerst de achtertrack omgespit, de rest zag er nog redelijk uit. De hoeken op de track lieten we schuin lopen zodat er beter gerend kon worden, ook hadden we in elke hoek een voerplek.

Ze krijgen onbeperkt hooi in slowfeednetten zodat ze wat langzamer eten maar toch de hele dag door kunnen knabbelen. De wei wordt onder het draadje overigens ook netjes afgegraasd op de eerste 60 cm.

Dit voorjaar hebben we de beide korte zijdes ook om laten spitten en hebben we nu keurig droog zand. Het grote hooinet vooraan hebben we vervangen voor een groot krat met daarin een slowfeednet, enerzijds beter voor hun eethouding, anderzijds hadden we best wel veel verspilling met zo’n hangend net, ondanks dat het net op 2 betonplaten was geplaatst. Ook hielp het niet mee dat ze die palen van het net als schuurpaal gebruikten en er regelmatig een reparatie noodzakelijk was.

In de schuilstal hangen diverse borstels en een kokosmat om lekker te schuren en er hangt een net hooi. Heel af en toe hangen we ook een hooinet op in de stal, zodat ze wat variatie hebben.
Daarnaast hebben we een rijbakje die erg zwaar was, maar waar we kokosvezel in de grond hebben gestopt wat echt enorm heeft geholpen. Alleen rijden we er amper in, maar gebruiken we hem wel zo af en toe voor wat grondwerk, schriktraining en is het een van de favoriete chillplekken van de knollies.

Qua speelgoed hebben ze 2 ballen, een zootje oude autobanden, regelmatig wat takken van berk, wilg of hazelaar, ik heb een cavalettibalkje op de track waar ze lekker overheen klossen, ik ga regelmatig in de buurt kruiden plukken (fluitekruid, distels, brandnetel, streepzaad etc) zodat ze naast hooi, vers gras en een liksteen ook wat afwisseling in kruiden hebben. Water krijgen ze uit een automatische drinkbak, maar soms ook uit een kuip, regenwater of water met keltisch zeezout, maar hun voorkeur is toch meer drinken uit plassen.

Aangezien de wei een aantal jaren weinig tot niets aan was gedaan hebben wij hem in het voorjaar heel dun met koeienmest laten inspuiten. Geen kunstmest en ook geen gif om onkruid te bestrijden want we wilden graag een kruidige wei. Nadeel is dat we echte stadsmensen waren en nog net wel het verschil tussen boterbloem en paardenbloem wisten maar dat we dus echt niet wisten hoe bijvoorbeeld zuring eruit zag. Dus ik ben gewoon door de wei gaan lopen, camera mee en kijken wat er groeit (lang leve google en o.a. forum PaardNatuurlijk). Door mijn fysieke ongemakken na het ongeluk en de drukte met bouwen en verhuizen hebben we verder weinig aandacht kunnen besteden aan de wei.

Kortom, dit jaar hebben we geleerd van onze fouten op gebied van weidebeheer en trek ik best wel veel tijd ervoor uit om zuring te steken/plukken en andere nare kruiden te verwijderen voordat het gaat woekeren. Vorig jaar hadden we bijv ook zwarte nachtschade en heel veel ganzevoet, dat wil je ook niet in je hooi. Dit voorjaar hebben we de wei ook doorgezaaid met grasmengsel van Bio-Ron. Het mooiste compliment kregen we van onze loonwerker na het hooien; “een koeieboer zou hier heel verdrietig van worden want het is zo schraal die wei!”

Wensen voor dit jaar zijn nog een bodemonderzoek laten doen want we denken dat er gekalkt moet worden in het najaar maar weten het niet zeker. Ook gaan we een poeltje aanleggen want dat lijkt me onwijs gaaf voor ze, lekker spelen met water als het warm is. Ik had ze ook een opblaasbadje gegeven tijdens de afgelopen hittegolf, die heeft helaas maar 5 minuten geleefd… Het laatste stukje track, voor onze deur, willen we grasbetontegels laten leggen zodat we een extra stukje verharding hebben.

Kortom, ik probeer ze zo goed mogelijk te huisvesten, zodat ze een zo natuurlijk mogelijk leven hebben. Krachtvoer krijgen ze niet meer, af en toe wat fruit of rozenbottels als beloning en alleen als ze gewerkt hebben krijgen ze een handje balancer met vitamines en mineralen. Uiteraard geen hoefijzers, we rijden bitloos, zonder sporen, wel met zweep tegen dazen en honden. Alleen voor de kar staan ze nog met bit in, dat durven we toch nog niet goed aan maar ik hoop dat dat in de toekomst ook kan.

Meer lezen? Misschien vind je dit ook leuk:

• Alles over het Paddock Paradise systeem
• Mijn Paddock Paradise op 2000 m2 
• De evolutie van een Paddock Paradise 
• Ideeën voor verrijking van paddock of wei

Niets missen van Natuurlijk Paarden? Tof! Volg ons op Facebook of meld je aan voor de nieuwsbrief.