Hoe weet je waar jouw paard het over heeft? Wat zegt ie eigenlijk? Hij doet wel wat je wilt, maar wat vind ie er eigenlijk van? En is het eigenlijk wel belangrijk om te weten wat je paard er van vindt? Doet dat er wat toe? Kan het iets opleveren in je training als je weet wat je paard vindt? Is het gedrag wat hij vertoont, is dat wie hij is, of doet ie zo met een andere reden?
En als ik rekening houdt met wie mijn paard is, krijg ik dan nog wel resultaat? Als hij iets niet leuk vindt, moet ik dat dan gewoon maar niet meer doen? Of, komt het door hóe ik het doe of door wát ik doe? Hoe kan ik dat nu weten? En wat heb ik eraan als ik dat weet?
De boodschap van de paarden. Ik werk er dagelijks mee en heb daardoor juist grote resultaten.
Maar zo begon het niet.
Als kind bracht ik mijn tijd door in de natuur, en op de rug van paarden. Daar was ik stil. Ik dacht dat we elkaar konden horen en verstaan, de paarden en ik, de eenden en ik, de konijnen en ik, misschien de natuur wel en ik.
Van het één kwam het ander. Niet gehinderd door enige vorm van kennis kon ik dingen denken als: “oh, maar dat doet hij bij mij niet,” en stapte ik, gewapend met deze simpele overtuiging, de stal in van een pony die iedereen zijn stal uitsloeg. De pony en ik werden dikke maatjes.
Volhardend in dat zelfde gevoel reed ik een paard dat elk ander van zijn rug wierp. Ik mocht zelfs een reus van een crosspaard rijden waar de eigenaar allang niet meer zelf op kon rijden omdat hij een groot ongeluk met dit paard had gehad. Ik dacht toen ik het onrustige paard zag: “oh, maar hij wil gewoon bewegen…”, haalde alle remmende en beteugelende dingen van zijn hoofdstel af, sprong op zijn rug en galoppeerde uren rond. Vrij, blij en samen!
Op de leeftijd van ongeveer 25 jaar kreeg ik leuke opdrachten. Ik mocht onder andere werken voor de toen nog levende Tony Boltini, de grote circusman. Ik kwam terecht in grote steden in Europa en werkte met paarden en kamelen.
Tot 2001 heb ik gewerkt in grote paardenshows. Ik dacht dat ik iets kon.
De paarden deden wat we wilden en ook nog overal waar je kwam precies op het goede moment. We leerden de paarden te functioneren op grote podia en werkten in mega producties met grote orkesten, compleet ballet, etc. Je kreeg mooie paarden mee die niet eens van jezelf waren. Ik kon echt iets, ik was iemand die iets kon. Het was enorm leuk werk en ik was er trots op.
Tot dat ik getraumatiseerde paarden mocht gaan trainen. Toen kreeg het geheel een verdieping en voelde ik me klein. Heel klein. Daar was het gevoel terug wat ik had als kind. Alleen deze keer was ik me er bewust van.
De opdrachten met ‘probleempaarden’ leerden me wat ik niet in de Natural Horsemanship noch in de Klassieke Dressuur opleidingen of de circusoefeningen geleerd had. Ik leerde nederigheid, dat je nooit klaar bent met leren, niets van te voren kunt weten, misschien zelfs wel niets echt weet.
Ik leer dat het niet gaat om wat ik het paard leren kan, maar om iets wederkerigs. Wat zegt dit paard eigenlijk, wat vertelt het, waar heeft het dier zelf behoefte aan? Ik leerde dat geen enkele methode toereikend is, hoe goed en zinvol ook. Het blijft slechts gereedschap. Ik leerde dat het gereedschap ondergeschikt was aan het karakter en het wezen van het individuele paard. Ik leerde aanvoelen en nadenken over de vraag: “wat is de meest dichtstbijzijnde eerstvolgende stap waar dit paard behoefte aan heeft?”
Van elk paard dat ik mocht trainen leerde ik wel iets wat ik niet had geleerd in een boek of cursus. “Wie zijn wij dan om te denken dat we weten hoe het zit?” heb ik regelmatig gedacht terwijl ik aan het werk was met zo’n paard.
Wat ik van deze bijzondere dieren leren mocht, is groots. Het zijn levenslessen. Lessen die met hun waarheid niet beperkt zijn tot het werken met paarden. Deze lessen zijn van universele waarde. Ze leren over het leven zelf. Ze brengen je dichterbij je paard en openen je ogen.
De boodschap van de paarden zelf.
Ze vertellen ook iets over ons mensen. Over hoe wij kijken en niet zien. Over hoe wij denken te weten en niet begrijpen. Over hoe we vaak vasthouden aan aangeleerde redeneringen en daardoor de verkeerde beslissing nemen en zo van ons paard verwijderd raken.
Aan de hand van wat ik mee mocht maken met verschillende paarden hoop ik met mijn bescheiden bijdrage de boodschap van deze paarden te mogen doorgeven.
De boodschap van paarden: als je die weet, kost je training minder moeite, zowel voor je paard als voor jou zelf én is je resultaat ook nog eens groter! Als leert werken vanuit het paard, wordt je paard groter, mooier en nog meer nabij. Als je traint vanuit het karakter en de individuele lichaamsbouw en levensfase van je paard zal je paard je natuurlijk en moeiteloos als leider ervaren.
Dat gun ik elk paard en mens om dat te mogen mee maken. Je zult versteld staan over wat je paard vrijwillig nog meer cadeau aan je kan geven. Meer dat dat hij nu al doet! Er heeft er altijd maar één gelijk en dat is je paard zelf.
Het start dus met het paard. Jouw paard bijvoorbeeld. Maar hoe weet je nu waar jouw paard het over heeft? Wat zegt ie eigenlijk? In de eerst volgende blogs probeer ik je te helpen met het vergroten van je waarneming. Daar begint het. Waarnemen waar je paard het over heeft.
Comments
Ik heb een probleem merrie en ik wil heel graag leren wat zij mij vertelt. Graag kom ik in contact met jou